ప్ర.ప్రొ.ప్ర.ప్ర.ప్ర.ప్ర.ప్ర.ప్ర – పుష్కరాల్లో ‘ప్రా’సక్రీడ

పుష్కరాల తొక్కిసలాటపై జరిగిన ఒక టీవీ డిబేట్ లో మూడు ‘ప్ర’ లు దానికి కారణంగా తేల్చారు. ఇంకో రెండు, – ఒక ‘ప్ర’, ఒక ‘ప్రొ’ – మెన్షన్ చెయ్యకుండా వదిలేసారు. వదిలేసిన నాలుగో ‘ప్ర’ అంటే ప్రజలు. ప్రజల్నేమనాలో ఎలా అనాలో తెలీక, అనే ధైర్యం లేక వదిలేసారు. క్రమశిక్షణ తెలీని, అలవాటుపడని అనచ్చు కానీ ప్రజలే బాధితులు కనక ఇది సందర్భం కాదు అని వదిలేసారు అనుకోవచ్చు. మనం ప్రజలం కాబట్టి మనని మనమే విమర్శించుకోవాలి. రాష్ట్రాల్ని సింగపూర్లు చేసే ఉద్దేశంలో వున్నవాళ్ళూ, అయిపోతుందనుకునేవాళ్ళూ ఒకటి గుర్తుపెట్టుకోవాలి. అది – సింగపూర్ అనే దేశం ఇవాళ సింగపూర్ గా వుందంటే ప్రజలు నయానో భయానో క్రమశిక్షణ పాటిస్తారు కాబట్టే. అది మనకి లేదు. సో, నాలుగో ‘ప్ర’ విషయంలో ఎప్పటికైనా ఏదో ఒకటి చేయాలి – ఏపీ సింగపూర్ లా అవ్వాలంటే.
ఇంక మిగిలింది తక్కిన అన్ని ‘ప్ర’ లు పట్టించుకోకుండా వదిలేసిందీ ‘ప్రొ’ – అంటే ప్రొఫెషనలిజం. ‘ప్రొ’ అనేది ‘ప్ర’ కి చాలా దగ్గర్లోనే వుంది కనక ప్ర లిస్టులో పెట్టచ్చు. జరిగిన చర్చలు, డిబేట్లలో ఎక్కడా ప్రొఫెషనల్స్, భద్రత నిపుణుల ప్రసక్తి వచ్చినట్టులేదు.
మాస్ ఈవెంట్స్ – కుంభమేళా, పొలిటికల్ రాలీలు, రిపబ్లిక్ డే పెరేడ్, ఏషియన్ గేమ్స్ లాంటివి – జరిగినపుడు, భద్రతా ఏర్పాట్లు చెయ్యడానికి కొన్ని శాస్త్రీయపద్ధతులుంటాయి. మొన్నటి పుష్కరాల్లో ప్రవచనకారులు ఏం చెప్పారనేదాంతో సంబంధం లేకుండానే కోట్లల్లో – కనీసం లక్షల్లో – జనం వస్తారని అంచనాలున్నాయ్. రద్దీ తట్టుకునేందుకు చాలా ఘాట్లు ఏర్పాటయ్యాయి. ప్రైవేట్ వాహనాలు దూరంగా ఆపి యాత్రికులు షటిల్ బస్సుల్లో ఘాట్ చేరుకునేలా ఏర్పాట్లు జరిగాయి. అర్ధంకాని విషయం మాత్రం – పుష్కర్ ఘాట్ అని పెరుపెట్టబడిన ఘాట్ దగ్గర రద్దీ అంతగా పెరిగిపోతుంటే జనాన్ని ఇతర ఘాట్లకి పంపించే ఏర్పాటు ఎందుకు జరగలేదు అనేది.
ఈ భద్రతా నిపుణులు (సేఫ్టీ స్పెషలిస్టులు) రంగంలోకి దిగివుంటే జాబ్ సేఫ్టీ ఎనాలిసిస్ (JSA) చేసి పుష్కరాలు జరిగిన పన్నెండు రోజుల్లో తలెత్తగల రిస్కులేమిటో గుర్తించి తగిన జాగ్రత్తలు, కావాల్సిన ఏర్పాట్లు సూచించేవాళ్ళు. పుష్కరాల నిర్వహణలో అది జరిగిందా? జరిగితే ఏ స్థాయిలో జరిగింది? దాని గురించి మాట్లాడకుండా –
‘ప్ర’సార మాధ్యమాలు
‘ప్రొ‘ఫెషనల్స్ ఎందుకు ఇన్వాల్వ్ అవలేదనే మాట వదిలేసి
‘ప్ర’జల కష్టాలకి
‘ప్ర’వచనకారుల్ని బాధ్యుల్ని చేసేసి
‘ప్ర’భుత్వాన్ని ఇరుకునపెట్టాలన్న
‘ప్ర’తిపక్షాల
‘ప్ర’యత్నాన్ని
‘ప్ర’క్కదారి…రి…రి…రీ……………………

ఒక అగ్నిప్రమాదం జరిగిందంటే దానికి మూడు ఫాక్టర్స్ తప్పనిసరిగా వుండాలి. ఒకటి మండే పదార్ధం, రెండు నిప్పు, మూడు మండడానికి అవసరమైన గాలి, అంటే ఆక్సిజన్. మూడిటినీ కలిపి ఫైర్ ట్రయాంగిల్ అంటారు. అంటే మూడూ ఒకేసారి ఒకేచోట ఉన్నాయంటే, అంటే త్రిభుజం పూర్తయితే, ఇంక అంతే సంగతులు.
మూడిట్లో ఏ ఒక్కటి మిస్సైనా ప్రమాదం జరగదు. మూడూ కలవకుండా చూసుకోవడమే సేఫ్టీ మానేజ్-మెంట్. అవి కలిసాయీ అంటే సేఫ్టీ చూసుకోవాల్సిన వాళ్ళ లోపం ఉందన్నమాట!

ఇలాగే, మోస్ట్ ఆఫ్ ది యాక్సిడెంట్స్ లో వ్యక్తుల పొరపాట్లే, అక్కడ బాధ్యతలు నిర్వహించినవాళ్ళవే, కారణం అని తేలుతుంది. యాక్సిడెంట్లు వాటంతటవి జరిగిపోవు. అది పొరపాటు కావచ్చు, అజ్ఞానం కావచ్చు, నిర్లక్ష్యం కావచ్చు, చాలా మటుకు ప్రమాదాలకి హ్యూమన్ ఎర్రర్ ప్రధానకారణం. అందుకే సేఫ్టీ మానేజ్-మెంటుకి Accidents do not happen, they are caused అన్న వాక్యం ముఖ్యసూత్రం అయింది.
ఇండస్ట్రియల్ యాక్సిడెంట్స్ , రోడ్డు ప్రమాదాలు, పెద్ద ఎత్తున జనం గుమిగూడే సందర్భాల్లో జరిగే తొక్కిసలాటలు…. వీటన్నిటికీ కామన్ ఫాక్టర్ మనుషులు, ముఖ్యంగా ఆయా బాధ్యతలు నిర్వహించే అధికారులు, సిబ్బంది, ఆ తర్వాత అక్కడికి పనివుండో లేకో వచ్చినవాళ్ళు. ఏర్పాట్లు చెయ్యాల్సిన బాధ్యత నిర్వాహకులదైతే, వాళ్ళ సూచనలు పాటించాల్సిన బాధ్యత ప్రజలది.

అందువల్ల జరిగిందాంట్లోంచి ‘ప్రా’ఠాలు సారీ 😉 పాఠాలు నేర్చుకుని రాష్ట్రం నిఝ్ఝంగా సింగపూర్ అయిపోవాలని ఆకాంక్షిస్తూ వేడిగా ఇరవైనాలుగో కాఫీ లాగిస్తూ …. బై4నౌ _/\_ 🙂

డౌట్లడిగే చికెన్-మాట్లాడే మటన్ (1) ఇక్కడ –> http://wp.me/p2uFNm-j2

అరవింద్ అడిగ రాసిన ద వైట్ టైగర్ నవల అది ప్రింటయిన ఆరేళ్ళ వరకు నా చేత చదవబడలేక పోయింది. సముద్రతీరంలో నుంచుని అందులో వుండే సొరచేపలని, సునామీలని, అగ్నిపర్వతాల్ని, అంధకారపు అగాధాలని మర్చిపోయి  నీలి కెరటాల సోయగాల్ని చూస్తూ వుండిపోయిన వాడికి సడెన్ గా అవన్నీ గుర్తొస్తే ఎలా వుంటుంది? అలా అనిపించింది. కొన్నిచోట్ల అరవింద్ మీద వొళ్ళు మండిపోతుంది. ఇండియాని మరీ దారుణంగా చిత్రిస్తున్నాడా అని అనిపిస్తుంది. కానీ కాస్సేపే. అంతలోనే దేశం మొత్తమ్మీద అక్కడ కొంత, ఇక్కడ కొంత .. అలా అనేక చోట్ల జరుగుతున్న పరపీడన పరాయణత్వాన్ని, అన్ని చోట్లా చాప కింద నీరులా అమలౌతున్న ఆటవికన్యాయాన్ని ఒకే మనిషి కధలో కూరేసి, కొన్ని పేజీల్లో కుదించి రాసేసాడా అనిపిస్తుంది.

మాన్-బుకర్ ప్రైజ్ వచ్చింది కదాని చదవక్కర్లేదు. రియాలిటీకి దూరంగా ఊహాలోకంలో “మాయమైపోతున్నాడమ్మా మనిషన్నవాడు..” అంటూ –

ఫోటోజెనిగ్గా కాకుండా నిజంగా ఫీలయి పాడుకోవాలనిపిస్తే..పతితుల, భ్రష్టుల, బాధాసర్పదష్టుల జీవితాల్ని  విహంగ వీక్షణం చెయ్యాలనిపిస్తే..ఒకసారి చదవచ్చు.

రెండోసారి కష్టం. మరీ ఇంత రియాలిటీని సగటు భారతీయులు తట్టుకోలేరు. అందులోనూ తెలుగుతేజాలు అస్సలు తట్టుకోలేవు. సగటు, దట్స్ రైట్, ఖచ్చితంగా సగటు టాలీవుడ్ సినిమా కంటే సీరియస్ సబ్జెక్ట్ ని అంతే సగటు తెలుగు హృదయం తట్టుకోలేదు.

పుస్తకాలు కొనుక్కుని మరీ చదివేవాళ్ళు వుంటారనే నిజాన్ని జీర్ణించుకోలేని తెలుగు వీరులు కొందరుంటారు. వాళ్లయితే ఇలాంటి పుస్తకాలు కొని, ఆపైన రెండోసారి కూడా చదివినవాళ్ళున్నారంటే ఆ కల్చర్ షాక్ అస్సలు భరించలేరు. వాళ్ళ కోసమైనా ఈ పుస్తకం రెండోసారి చదవకూడదు.

మూడోసారి చదవగలిగితే మనం గొప్పవాళ్ళం ఐపోయే అవకాశాలున్నట్టు. లోకానికి గొప్పవాళ్ళకన్నా వాళ్ళని తిన్నగా ఫాలో అయ్యేవాళ్ళ అవసరం ఎక్కువ. So, read just once.

ఈ నవల్లో చికెన్-మటన్ సంవాదానికి రిలవెంట్ గా ఉన్న ఓ పేరా వుంది, ఇదీ  –

“Go to Old Delhi,and look at the way they keep chickens there in the market. Hundred of pale hens and brightly colored roosters, stuffed tightly into wire-mesh cages. They see the organs of their brothers lying around them.They know they are next, yet they cannot rebel. They do not try to get out of the coop. The very same thing is done with humans in this country.” ― from Aravind Adiga‘s The White Tiger

అరవింద్ మెయిన్ ఫోకస్ మనుషుల దుస్థితి మీదే అయినా మూగజీవాల మనఃస్థితిని కళ్ళకి కట్టాడు. కదా?

పైన కొట్టిన సుత్తంతా ఎలా తయారయిందో సమజైందిగదా!

స’శేషం’

పూర్వం ఎప్పుడో ఎక్కడో ఒక వూరుండేదిట. ఆ వూరిచుట్టూ చాలా ఎత్తైన పెద్ద ప్రహరీ గోడ. అవతల ఏముందో అందరికీ విపరీతమైన క్యూరియాసిటీ. అయితే ఎవరూ దాటి వెళ్ళరు, అది పడగొట్టనూలేరు. దాంతో గోడవతల వున్నదానిపై ఊరంతా ఊహాగానాలే కానీ, ఖచ్చితంగా ఏఁవుందో తెలిసినవాడు ఒక్కడూ లేడు. చాలా ఏళ్ళకి ఓ ముగ్గురు సాహసించి, అసాధ్యం అనుకున్న ప్రహరీ గోడ ఎక్కేసారు. అవతల ఏం అద్భుతం కనిపించిందో ఏమో ఒకడు అవతలి పక్కకి దూకేసాడు. ఇంకొకడు గోడ మీదే అలా కూచుని చూస్తూండిపోయాడు. మూడోవాడు తను చూసింది అందరికీ చెప్పడానికి గోడ దిగి వూళ్ళోకి వచ్చేశాడు. జనం బ్రహ్మరధం పట్టారు వాడికి. వాడు చెప్పిందంతా విని కధలుగా చెప్పుకునే వాళ్ళు. నూటికి తొంభైతొమ్మిది పాయింట్ తొమ్మిది తొమ్మిది తొమ్మిది మందికి ఆ కధలు ఎంతవరకు నిజమో నిర్ధారించుకునే ధ్యాస వుండేదికాదు. గో.ది.వీ (గోడ దిగిన వీరుడు) చెప్పిన విషయాలు చిలవలు పలవలు చేసి చెప్పుకుంటూ వుండేవారు. వాటి మీద మీమాంసలు, భాష్యాలు, కావ్యాలు, సిద్ధాంతాలు, ఫర్ & అగైన్స్ట్ టీవీ చర్చలు … రోజువారీ పన్లు ఐపోయాక గ్రామస్తులకి ఇవే కాలక్షేపం. అంతలో ఇంకో కొత్త గో.ది.వీ తయారయ్యాడు. మొదటి గో.ది.వీ చెప్పిందంతా తప్పన్చెప్పి పాత సారానే కొత్తసీసాలో పోసాడు. ఇంక అక్కణ్ణుంచీ ఫాక్షన్స్,వర్గాలు, రాజకీయాలు మొదలయ్యాయి. .. కొత్తగా ఒకడు గోడ ఎక్కి చూసి వెనక్కి వచ్చినప్పుడల్లా ఒక కొత్త వర్గం తయారయ్యేది. అలా వూరి జనాభా అంతా గోడవతలి మిస్టరీ ఆధారంగా వర్గాలుగా విడిపోయి కొట్టుకు చస్తూ వుండేవారు. వూరిపై ఆధిపత్యం కోసం పోటీపడే వూరిపెద్దలకి గోడవతలి మిస్టరీ కొత్త అస్త్రంగా మారి వోట్ బాంకులు సృష్టించింది. అధికార సంపాదనకి దాన్నో షార్ట్-కట్ గా వాడేసుకుంటున్నారు వూరి పెద్దలు. కొందరికి చిరాకుపుట్టి గోడ పడగొట్టేస్తే సగం దరిద్రం తీరుతుందని ఆ ప్రయత్నం చేశారు. వాళ్ళని అన్ని వర్గాల వాళ్ళూ సమానంగా ద్వేషించి, వెలివేసి బతుకు దుర్భరం చేసేశారు. కొందర్ని చంపేశారు కూడా. ఇంతలో గోడ పడగొట్టమనేవాళ్ళలో కూడా మూర్ఖ వితండవాదులు బయలుదేరి, సొంత ఫాక్షన్ ఒకటి తయారు చేసుకుని అసలు గోడవతల ఏమీ లేదంటూ జనంలో వున్న కన్ఫ్యూజన్ ఇంకా పెంచడం మొదలెట్టారు. ఈ రకంగా గోడవతల మిస్టరీని తెలుసుకునే ప్రయత్నం చివరికి ఏనుగుని “చూడ్డానికి” వెళ్ళిన గుడ్డివాళ్ళ కధలా తయారయ్యింది. ఆ వూళ్ళోనే ఓ మేధావి ఈ గందరగోళం అంతా చూసి – గుడ్డిగా నమ్మబడిన, అంతే గుడ్డిగా ఖండించబడినది ఏదైనా సరే అది ప్రజల పాలిటి మత్తు మందే అనే నిశ్చయానికి వచ్చాడు. గోడలేదు, గోడవతల కూడా ఏమీ లేదులాంటి వితండవాదం జోలిపోకుండాముందు తను గట్టిగా ట్రై చేసి, గోడెక్కిమిస్టరీని చూసి అది నిజమే అని ధ్రువపరుచుకున్నాడు. గోడ దిగి వూళ్ళోకి వస్తుంటే జనం యధావిధిగా ఏం చూసావంటూ ఆరాలు మొదలెట్టారు. అందరూ సాయంత్రం రచ్చబండదగ్గరికి రండి అందరికీ ఒకసారే చెప్తాను అన్నాడు మనవాడు. ప్రజలంతా రచ్చబండ చేరుకునేసరికి మనవాడు పక్కన ఓ కాఫీ గ్రైండర్, స్టవ్, ఫిల్టర్ పెట్టుకుని ఉన్నాడు. ఓ పక్క కాఫీ గింజలు వేగుతున్నాయి. ఇంకోపక్క వేగిన గింజల్ని గ్రైండర్లో దంచుతున్నాడు. మరోపక్క పెద్దగిన్నెలో కరిగిన బంగారంలా కాఫీ సన్నటి సెగపై వేడెక్కుతూ వుంది. వేగుతున్న గింజల నుంచీ, గ్రైండర్ నుంచీ అద్భుతమైన అరోమా వ్యాపిస్తోంది. అప్పుడే కలుపుకున్న కాఫీ కప్పులోకి వంపుకుంటున్నాడు హీరో. అక్కడ జరుగుతున్న కాఫీయుక్త కవోష్ణ క్షీర పానీయ విరచనా ప్రక్రియ చూస్తూ జనం వచ్చిన పని మర్చిపోయారు. వరద గోదారి కెరటాలపైనుండే నురుగుని, ఆ రంగుని తలిపిస్తూ పరిమళాలు వెదజల్లుతున్న ఆ కాఫీని చూసిన జనుల జ్ఞానేంద్రియాలు పరవశించాయి. బుర్రల్లో ఎన్నాళ్ళుగానో మేట వేసుకుపోయిన మట్టి, బురద సడెన్ గా క్లియరైపోయిన రిలీఫ్. ఏదో తెలీని మత్తులోంచి తేరుకున్నఫీల్. అమృతభాండం సంగతి మర్చిపోయి జగన్మోహినిని చూస్తూ ఒళ్ళు మర్చిపోయిన రాక్షసుల్లా జనులు లొట్టలెయ్యసాగారు. లొట్టల స్టాండింగ్ ఒవేషన్ తో ఆ ప్రదేశం పులకించింది. అయినా మన హీరో ఎవరికీ కాఫీ ఆఫర్ చెయ్యడు, మాట్లాడడు. వరసగా నాలుగు కప్పులు హాయిగా, ఆనందంగా నురుగులు, పొగలు కక్కుతున్న గోల్డెన్ బ్రౌన్ కలర్ ఫిల్టర్ కాఫీ తాగుతూ వుండిపోయాడు. కాసేపటికి తేరుకున్న జనం తమకి ఆ రుచి చూపిస్తాడని ఆశపడ్డారు. హీరో మాత్రం ఐదో కప్పు కలుపుకుని నెమ్మదిగా సిప్ చేస్తూ కళ్ళు మూసుకుని అలౌకికానందంలో మునిగాడు. జనానికి తిక్క రేగిపోయింది.  “ఒరేయ్! విషయమైనా చెప్పు, కాఫీయైనా ఇవ్వ”ని ఘోషించారు. హీరో అన్నాడు – “నేను కాఫీ తాగుతుంటే మీరంతా తెగ లొట్టలేసారుగదా, తాగినంత తృప్తి ఫీలైయ్యుండాలే!,” అన్నాడు. “నీ మొహం, కాఫీ తాగింది నువ్వైతే, మాకెలా తృప్తి కలుగుతుంది, మా మత్తెలా వదులుతుంది,” ముక్తకంఠంతో ఘోషించారు ప్రజలు. “కదా! ఎవరి కాఫీవాళ్ళు తాగితేనేగానీ మత్తుపోదు,మజా రాదు,” అన్నాడు కొత్త గో.ది.వీ. “ఇందులో నువ్వు కొత్తగా చెప్పేదేముంది? మా టైము వేస్ట్ చేస్తున్నావ్. కాఫీ చుక్క ఎలాగూ ఇవ్వలేదు. కనీసం గోడవతల మిస్టరీ గురించైనా చెప్పు,” మళ్ళీ లక్ష గళార్చన. “చెప్పడానికి ఒకటే ముక్క. బైటున్న మిస్టరీ, ఈ ఫిల్టర్ కాఫీకి ఇంచుమించు సరిసాటి,” అన్నాడు లేటెస్ట్ గో.ది.వీ. వాడు మాట పూర్తి చెయ్యకముందే జనానికి జ్ఞానోదయం అయిపొయింది. అప్పటినుంచీ ప్రతిఒక్కడు సిన్సియర్ గా గోడ ఎక్కి చూసి మిస్టరీ అర్ధం చేసుకునే ప్రయత్నంలో పడ్డారు. ఓపికలేనివాళ్ళు నోర్మూసుకుని కూచున్నారు. మొత్తం అందరూ కూడా రోజువారీ పనులకి దానితో ముడి పెట్టడం మానేశారు. అనవసరపు చర్చలు, ఎడతెగని రాద్ధాంతాలు ఆగిపోయాయి. రాజకీయ నాయకులకి కొంచెం నిజం పని నిజంగా చెయ్యాల్సిన అవసరం ఏర్పడిపోయింది. అదీ కాఫీ మహత్వం, కాఫీ శాస్త్రీయంగా తాగినవాడి మహాత్మ్యం.
నీతి:
కాఫీ ఆనందం అనేది ఎవరికివారే అనుభవించాల్సిన విషయం అని అనుభవపూర్వకంగా తెలిసిన వూరివాళ్ళు గోడవతల మిస్టరీ కల్పించిన మత్తు వదిలించుకోగలిగారు. అదే కాఫీత్వ తత్త్వం. అలాగే మతంయొక్క పరమార్ధం ఏదో దాని మీదే దృష్టి పెడితే ప్రజలు మతం and/or మతరాహిత్యం కల్పించే మత్తులు కూడా వదిలించుకోగలరు. At the least, మత్తులో వున్నామనే విషయం గ్రహించగలరు.

(మతం అనే పదం ఆర్గనైజ్డ్ రెలిజియన్ అనే అర్ధంలోనే వాడడం జరిగింది)

So, let us now understand కాఫీత్వ –

కప్పులో వున్న వేడి వేడి కాఫీ = సత్య సాక్షాత్కారం

కాఫీని ఆస్వాదించడంలో కప్పు, గ్లాసు, చుట్టూ వున్నఎట్మాస్ఫియరూ అన్నీ అవసరం అనుకుంటే అది సగుణోపాసన(కి ఇంచుమించు సరిసాటి)

ఇతర విషయాలతో సంబంధం లేకుండా జస్ట్ కాఫీ మీదే దృష్టంతా వుంటే అది నిర్గుణోపాసన (well, నిర్గుణోపాసనకి ఇంచుమించు సరిసాటి)

వివిధ బ్రాండ్ల కాఫీ పొడి = గ్రాంధిక జ్ఞానం, అనుభవ జ్ఞానం, ఆత్మ పరిశీలన, ఎట్సెట్రా

ఫిల్టర్, కాఫీ ప్రెస్,కాఫీ మెషీన్ = సాధనా పద్ధతులు

పాక హోటలు, కాఫీ బార్, స్టార్ బక్స్, కాఫీ డే, ఎట్సెట్రా = వివిధ ప్రార్ధనా స్థలములు

మిగిలిపోయిన కాఫీమడ్డి (గులాబీ మొక్కలకి, అంట్లకి తప్ప దేనికీ పనికిరాదు) = సత్యసాధనలో ఎదురైన వ్యక్తిగత అనుభవాలు (ఇతరులని ఇన్-స్పైర్ చేయడం వరకే వీటి ఉపయోగం, అంతేతప్ప అందర్నీ ఒక మూసలో పోసి వాళ్ళ నెత్తిన అవే రుద్దితే వాళ్ళ ఆలోచనాశక్తిని నిరోధిస్తాయి)

మనిషి తన జీవితానికి అర్ధం కల్పించుకునే ప్రాసెస్ లో భాగం కాఫీ త్రాగడం, పరమార్ధం తెలుసుకునే ప్రయత్నంలో కరదీపిక కాఫీకప్పు, జీవిత పరమార్ధం తెలుసుకోవాలనే ఆసక్తికి మూలం కాఫీ కలిగించే చైతన్యం. ఇంత ప్రాధాన్యమున్నా కూడా కాఫీ ఇష్టం కదా అని డికాషన్ తీసాక మిగిలే కాఫీమడ్డి మనుషులు దాచుకోరు. గులాబీ మొక్కలకి వేస్తారు, లేదా అంట్లు తోమడానికి వాడతారు. కాదూ? దీనర్ధం కప్పులోకి వచ్చిన వేడి వేడి కాఫీకి ఫిల్టర్ అడుగున మిగిలిపోయిన మడ్డికి తేడా వుందనే కదా?

ఇంకొన్ని పాయింట్స్ –
ఎవరి బ్రాండ్ కాఫీ పొడి వాళ్ళది, ఎవరి ఫిల్టర్ వాళ్ళది, ఎవరి చికరీ పర్సంటేజి వాళ్ళది. వాటి గురించి ఎవరూ పోట్లాడుకోరు.
ఫిల్టర్ కాఫీ, బ్రూ కాఫీ, లాటే, కపుచ్చినో, మోకా, కాఫీ నీళ్ళు ఎవరికిష్టమైంది వాళ్ళు తాగుతారు.
పాక హోటల్లో, ఇంట్లో, కాఫీ డేలో, స్టార్ బక్స్ లో ఎక్కడ కావాలంటే అక్కడ తాగుతారు.
ఎక్కడ, ఎలా, ఏ రూపంలో తాగినా కాఫీ ఇచ్చే కిక్కూ తృప్తీ, ఆనందం, ఉత్సాహం మాత్రం అందరిలోనూ ఒకటే.

Likewise, హూ యామై? అనే టోటల్లీ పర్సనల్ జర్నీ చివరన సత్య దర్శనం అయ్యాక, తన అనుభవాన్ని అందరికీ పంచాలన్నసత్యాన్వేషకుడి అత్యాశకి భౌతిక రూపం ఆర్గనైజ్డ్ రెలిజియన్. నిజానికది, అంటే సత్యాన్వేషకుడి అత్యాశ, కాఫీ డికాక్షన్ తీసాక మిగిలే మడ్డిలాంటిది. అలాని దాన్ని తీసిపారేసినట్టు కాదు. గులాబీమొక్కలకి, అంట్లు తోమడానికి కాఫీమడ్డిని వాడినట్టే ఆర్గనైజ్డ్ రెలిజియన్ని సత్యాన్వేషణకి, తెలుసుకున్న సత్యంతో వ్యక్తిగత జీవితాన్ని రిఫైన్ చేసుకోడానికీ వాడుకోవాలి. అంతే ఇంకొకడి నెత్తి మీదెక్కి మొత్తడానికి కాదు.

మనిషిలో మోరల్ స్ట్రెంగ్త్ పెంచడం, మనసులో, జీవితంలో స్వచ్ఛ భారత్ నిర్వహించటం, సత్యశోధన, సత్యసాధన – ఇవే దాని మెయిన్ ఫంక్షన్స్. ఇవిలేకుండా ఏం చేసినా అది పిడకల వేటే. దేవుడికి, in other words సత్యానికి, పిడకలవేటకి ఏ సంబంధమూ వుండదు. పిడకల వేటకి రూపాంతరాలే తీవ్రవాదం, మతకలహాలు, గడ్డాలు, కృపాణాలు, కన్వర్షన్లు, వోట్ బ్యాంకు పాలిటిక్సు,  …. చెత్తాచెదారం, మన్ను మశానం, ఎట్సెట్రా, ఎట్సెట్రా.

Enjoy this sixteenth cup of Kaafeetva with this Jiddu Krishnamurthy’s take on organized religion   –

God and the Devil were walking along when they looked down and saw someone had found a piece of the truth. “There” said God “Trouble for you. He’s found a piece of the truth”.

“Not at all” said the Devil. “I’ll let him organize it”.  

ఇతి శ్రీ షోడశ కప్పు కాఫీత్వం సంపూర్ణమ్

Bye4now_/\_ 🙂

స’శేషం’

అది నలుగుర్ని చంపినందుకు పడిన శిక్ష. న్యాయానికి గంతలు కట్టి చట్టాన్ని పిల్లి మొగ్గలేయించడం చేతకాక ముద్దాయి బెయిల్ కోసం, విచారణ స్థలం మార్పు కోసం ట్రై చేసి బయటపడ్డానికి ట్రై చెయ్యకుండా తీరిగ్గా శిక్ష అనుభవించటానికి రెడీ ఐపోతే జనం ఊరుకోట్లేదు. ముద్దాయికి స్వేచ్ఛనిచ్చి వదిలెయ్యాలని ధర్నాలు, సత్యాగ్రహాలు మొదలెట్టారు. ఇంతకీ ఆ ముద్దాయి పేరు –

పేరు : ఉస్తాద్

వయసు : ఎనిమిదేళ్ళు.

పుట్టి పెరిగింది : రాజస్తాన్ లో.

ఘనత : ఎనిమిదేళ్ళ వయసుకే “ఊచలు” లెక్కపెట్టడం.

“సినిమాస్టార్లు, పొలిటీషియన్లు బెయిల్ తెచ్చుకుని బయట తిరిగినా, కేసులు కొట్టేయించుకున్నా ఓర్వలేని చేతకాని జనం ఈ ఉస్తాదుని మాత్రం ఉట్టి పుణ్యానికి వదిలిపెట్టమని గొడవ చెయ్యడమేంటో అర్ధం లేకుండా!!,” అని అనిపించట్లా?

అనిపిస్తోంది, కానీ….

ఆడపిల్లకి పుట్టడానికైనా ఛాన్సివ్వని స్త్రీమూర్తులు

కన్నకూతుళ్ళపై అత్యాచారాలకి ఒడిగట్టే కసాయితండ్రులు

‘నిర్భయ’ నేరాలు చేసికూడా నిర్భయంగా తిరిగేస్తున్న నీచత్వవేత్తలు

న్యాయదేవత త్రాసు కింద చింతపండు అంటించే లీగల్ ఎక్స్పర్ట్లూ

ప్రజాధనంతో దండుకున్న వోట్ల కింద తమ నేరాల్ని పాతేసే (అవి)నీతిమంతులు

ఆశ్రమాలు పెట్టి మరీ అత్యాచారాలు చేసే “ఆధ్యాత్మిక”వేత్తలు

కల్తీమందులమ్మి జనాభా తగ్గించే దేశభక్తులు

మానవహక్కుల ముసుగులో దాగిన వెర్రితలలు

భ్రూణహత్యల వైద్యో-నారాయణో’హరీ!’లు, కిడ్నీ ట్రాఫికింగ్ స్పెషలిస్టులు

రోడ్డనుకుని మనుషుల మీద కార్లు నడిపే అమాయకం(డల) వీరులు

జనారణ్యాల్లో స్వేచ్ఛావిహారం చేస్తూ, ప్రజా’స్వామ్యా’న్ని ఎంజాయ్ చేస్తున్న మా’నవ’ మృగాల్ని బోన్లో పెట్టలేని జ(మ)నం ఆకలేసి ఓ నలుగుర్ని చంపిన ఉస్తాద్ ని కారడవిలో తిరగనిస్తే తప్పేంటని అనుకుంటే తప్పేంటి? అని కూడా అనిపిస్తోంది.

నేరాలు, ఘోరాలు చేసి న్యాయానికి గంతలు కట్టి, చట్టాన్ని పిల్లిమొగ్గలేయించి అంతరాత్మని అణిచిపెట్టే (దుర్)బుద్ధిజీవి మనిషి

ప్రకృతి ధర్మం పాటించినందుకు పడిన శిక్షకి అర్ధం తెలియకపోయినా అది అనుభవించి ఆత్మవంచన తప్పించుకుంటున్న మూగజీవి ఉస్తాద్.

ఈ పులిని జూలో బోనులో పెట్టేశారు. తప్పదు. మరి దాని పక్కనే ఉన్న ఖాళీ బోనుల్లో ఉండాల్సిన నరశార్దూలాల్నిపట్టేది ఎప్పుడో?

ప్చ్!ప్చ్!ప్చ్!

  రాజస్తాన్ రంథంబోర్ అడవిలో ఒకప్పుడు ఉస్తాద్

(photo courtesy: Punjab Star News)

అది నలుగుర్ని చంపినందుకు పడిన శిక్ష. న్యాయానికి గంతలు కట్టి చట్టాన్ని పిల్లి మొగ్గలేయించడం చేతకాక ముద్దాయి బెయిల్ కోసం , విచారణ స్థలం మార్పు కోసం ట్రై చేసి బయటపడ్డానికి ట్రై చెయ్యకుండా తీరిగ్గా శిక్ష అనుభవించటానికి రెడీ ఐపోతే జనం ఊరుకోట్లేదు. ముద్దాయికి స్వేచ్ఛనిచ్చి వదిలెయ్యాలని ధర్నాలు, సత్యాగ్రహాలు మొదలెట్టారు. ఇంతకీ ఆ ముద్దాయి పేరు –

పేరు : ఉస్తాద్

వయసు : ఎనిమిదేళ్ళు.

పుట్టి పెరిగింది : రాజస్తాన్ లో.

ఘనత : ఎనిమిదేళ్ళ వయసుకే “ఊచలు” లెక్కపెట్టడం.

సినిమాస్టార్లు, పొలిటీషియన్లు బెయిల్ తెచ్చుకుని బయట తిరిగినా, కేసులు కొట్టేయించుకున్నా ఓర్వలేని చేతకాని జనం ఈ ఉస్తాదుని మాత్రం ఉట్టి పుణ్యానికి వదిలిపెట్టమని గొడవ చెయ్యడమేంటో అర్ధం లేకుండా!! అనిపించట్లా? అనిపిస్తోంది

ఆడపిల్లకి పుట్టడానికైనా ఛాన్సివ్వని స్త్రీమూర్తులు

కన్నకూతుళ్ళపై అత్యాచారాలకి ఒడిగట్టే కసాయితండ్రులు

‘నిర్భయ’ నేరాలు చేసికూడా నిర్భయంగా తిరిగేస్తున్న నీచత్వవేత్తలు

న్యాయదేవత త్రాసు కింద చింతపండు అంటించే లీగల్ ఎక్స్పర్ట్లూ

ప్రజాధనంతో దండుకున్న వోట్ల కింద తమ నేరాల్ని పాతేసే (అవి)నీతిమంతులు

ఆశ్రమాలు పెట్టి మరీ అత్యాచారాలు చేసే ఆధ్యాత్మికవేత్తలు

కల్తీమందులమ్మి జనాభా తగ్గించే దేశభక్తులు

మానవహక్కుల ముసుగులో దాగిన వెర్రితలలు

భ్రూణహత్యల వైద్యో-నారాయణో’హరీ!’లు, కిడ్నీ ట్రాఫికింగ్ స్పెషలిస్టులు

రోడ్డనుకుని మనుషుల మీద కార్లు నడిపే అమాయకం(డల) వీరులు

జనారణ్యాల్లో స్వేచ్ఛావిహారం చేస్తున్న మా’నవ’ మృగాల్ని బోన్లో పెట్టలేని జ(మ)నం ఆకలేసి ఓ నలుగుర్ని చంపిన ఉస్తాద్ ని కారడవిలో తిరగనిస్తే తప్పేంటని అనుకుంటే తప్పేంటి? అని కూడా అనిపిస్తోంది.

నేరాలు, ఘోరాలు చేసి న్యాయానికి గంతలు కట్టి, చట్టాన్ని పిల్లిమొగ్గలేయించి అంతరాత్మని అణిచిపెడుతున్న (దుర్)బుద్ధిజీవి మనిషి

ప్రకృతి ధర్మం పాటిస్తే పడిన శిక్షకి అర్ధం తెలియకపోయినా అది అనుభవించి ఆత్మవంచన తప్పించుకుంటున్న మూగజీవి ఉస్తాద్.

ప్చ్!ప్చ్!ప్చ్!

కాఫీత్వం, కాఫీత్వజ్ఞానం వగైరా వగైరా పదాలు కాయిన్ చేసేసి ఏదో నోటికొచ్చిన వాగుడేనా ఇందులో ఏమైనా సబ్-స్టెన్స్ ఉందా? కాఫీత్వ అంటే ఇన్స్టెంట్-కాఫీయా, గౌర్మెట్ కాఫీయా అనే డౌటు పద్నాలుగు కప్పులు కలిపాక ఇప్పటికొచ్చింది నాకు. అది తీరక బుర్ర గోక్కుంటుంటే “పానశాల” గుర్తొచ్చింది. మనం ఒమర్ ఖయాం అంతటి వాళ్ళం కాకపోవచ్చుకానీ ఆయనకీ, మనకీ – తాగే పదార్ధం వేరే అయినా- తాగడం అనే కామన్ ఫాక్టర్ ఉంది కదా, అందుకే అది గుర్తొచ్చి వుంటుంది. “పానశాల” హీరో ఒమర్ ఖయాం మధుపాత్రని, సాకీని పట్టుకు పాకులాడినా గబ్బర్ సింగ్ తిక్కలో వున్న లెక్కలాగా ఆ పాకులాటలో జగత్తత్త్వంపట్ల ఫ్రస్ట్రేషన్, దాన్ని అర్ధంచేసుకోవడానికి మంచి ఫిలాసఫీ, ఏమర్ధమయినా, ఎంత అర్ధమైనా మనిషి మార్చగలిగింది శూన్యం అన్నదానికి సూచనగా సాకీ, మధుపాత్రల సాంగత్యంలో అన్నీ మరిపించే మత్తులో జీవితం గడిపేయమనడం – ఇవన్నీ వుంటాయి. మరి కాఫీత్వలో ఏముంది? ఏవుందో నాకైతే తెలీలేదు కానీ ఫాలోయింగ్ థాట్స్ మాత్రం వచ్చాయి.

“Philosophers have variously interpreted the world. The point however, is to change it,” అన్న మార్క్స్ తత్వానికి విరుద్ధంగా అనిపించే ఒమర్ ఖయాంకి మతం విషయంలో మార్క్స్ తో ఒక విధమైన ఏకాభిప్రాయం ఉన్నట్టుంది. “మతం మనిషి పాలిటి మత్తు మందు’” అని మార్క్స్ అంటే “మత్తుని మించిన మతం లేదు,” అన్నట్టు వుంటాయి ఖయాం గారి రుబాయతులు. ఒకరికి మతం అంటే మత్తు మరొకరికి మత్తే మతం. అహహా! అఫ్కోర్స్, ఆ మత్తులోనే ఎన్నెన్నో నిజాలు వెల్లడించేశాడనుకోండి! ఈయన మతం, విశ్వాసం ఏమిటనే విషయంలో సాహితీవేత్తల మధ్య చర్చలు, బేధాభిప్రాయాలున్నాయి. అవెలాగూ తేలేవి కావు. (అవెందుకు తేలవో ఇప్పుడిప్పుడే అర్ధం అవుతోంది. భారతం మీద, ద్రౌపది మీద వచ్చిన బ్రతుకుతెరువు రచనల గురించి ఇంత విన్నాక అర్ధంకాక ఏమౌతుంది?) సరే, ఒమర్ ఖయాం చెప్పే  నిజాలు ఏమిటో తెల్సుకోవాలంటే కవికోకిల దువ్వూరి రామిరెడ్డి గారి “పానశాల” చదవాల్సిందే. అవి నిజం అనిపించకపోయినా ఏం పర్వాలేదు. మంచి కాఫీ లాంటి కవిత్వం చదివిన తృప్తి గారంటీ.

Taste a few drops of that poetic coffee –

అంతములేని యీభువనమంత పురాతనపాంథశాల; విశ్రాంతి గృహంబు; నందు నిరుసంజలు రంగుల వాకిళుల్‌; ధరా

క్రాంతులు పాదుషాలు బహరామ్‌ జమిషీడులు వేనవేలుగాఁ; గొంత సుఖించి పోయిరెటకో పెఱవారికిఁ జోటొసంగుచున్‌.       

అంబరం బొక చిత్రగీతంబు; రవియు దీపపు శెమ్మె, లోకంబు తెరపటంబు;

నీడబొమ్మలు మనుజులు; నిఖిలమునకుఁగాలచక్రంబు నిర్ణేత; గతి యనాది.    

ఆదిమధ్యాంత రహితమై యలరుచుండు, కాలయవనిక భేదింపఁ గలమె మనము?

ఇటకు నెందుండివచ్చె నింకెటకుఁ బోవు; ప్రాణి యను ప్రశ్న కెవ్వాఁడు బదులు సెప్పు?

ఇవన్నీ నిజాలా కావా?

ఇక్కడో అప్రస్తుత ప్రసంగం – మత్తుకి కాఫీకి పడదు కదా, మరి కాఫీత్వలో ఈ ‘మత్తు’ మనుషుల ప్రస్తావన ఎందుకు అనే ప్రశ్న రావాలి ఎవరికైనా. రాకపోతే కాస్త కాఫీ తాగి మత్తు వదిలించుకోవాలి. మతంవల్ల వచ్చిన మత్తు కానీ, మతాతీతమైన సైద్ధాంతిక మత్తు కానీ, సీసాల్లోంచి బుర్రలోకి డైరెక్టుగా ప్రవహించే మత్తుకానీ ఓ కప్పుతో కాఫీత్వ శుద్ధి చేసుకుంటే తప్పకుండా దిగిపోతుంది. (శుద్ధి అంటే హాయిగా, ఆనందంగా, మంచి పుస్తకమో, సినిమాయో, ప్రకృతినో ఎంజాయ్ చేస్తూ కాఫీ – అదీ ఫిల్టర్ కాఫీ – తాగడం.) మత్తు అనేది అనేక విధాలుగా వస్తుంది. ఆ విధాలలో మతం, సిద్ధాంతం, సీసా ప్రధానమైనవి. మళ్ళీ సీసామత్తు వల్ల లాభం ఎక్కువ, నష్టం తక్కువ 😉 .తాగిన వ్యక్తికి, మహా అయితే ఓ కుటుంబానికి హాని, అంతే. తక్కినదంతా లాభమే. గవర్నమెంట్ కి రెవెన్యూ, తద్వారా పాపులిస్ట్ పధకాల అమలు, అభివృద్ధి పధకాలు, ప్రాజెక్టులు, రాష్ట్రాలు సింగపూర్లు అయిపోవడాలు… ఇలా. అప్పుడప్పుడు గాంధీ, ఎన్టీఆర్ లాంటి “అభివృద్ధి నిరోధక” శక్తులు అడ్డుపడినా తట్టుకుని సీసా మత్తు విజయయాత్ర అప్రతిహతంగా సాగిపోతూవుంటుంది. “పదండి ముందుకు, పదండి తోసుకు ..” అంటూ మహాకవులు సీసాల్లో విప్లవజ్యోతులు వెలిగించినా, మనసుగతి ఇంతే అంటూ మన’సుకవులు’ బాధలు బాటిల్లో నింపేసినా అది సీసామత్తు ప్రభావమే. What an irony! అననుకోవడానికి లేదు. దానివల్ల మనకి జరిగేది మంచా, చెడా తేల్చుకోలేనంత శక్తిమంతమైనది సీసామత్తు. గుడ్ న్యూస్ ఏంటంటే విప్లవజ్వాలలు, మనసుకవిత్వాలూ కాఫీనుంచి కూడా ప్రవహిస్తాయి. అది నిరూపించడానికే ఆర్కే నారాయణ్, ఇమ్మాన్యుయెల్ కాంట్, నెపోలియన్ బోనపార్టే, అబ్రహాం లింకన్, రాజగోపాలాచారి, బీథోవెన్, బాక్ …………………. లాంటి మహామహులు ఆవిర్భవించారు. సీసా వదిలి కాఫీకప్పు పట్టుకోవడంవల్ల క్రియేటివిటీ, చురుకుదనం, రివల్యూషనరీ స్పిరిటూ యధాతధంగా ఉండడమే కాదు, పెరుగుతాయి. దానికి తోడు హెల్త్ ప్రాబ్లమ్స్ ఆల్మోస్ట్ నిల్. ఈ విధంగా కాఫీత్వంవల్ల చాలా లాభాలున్నాయ్. మద్యనిషేధంతోపాటు రోజుకి పదికప్పుల ఉచిత కాఫీ పధకం పెడితే చాలామంది జనం త్వరలోనే కాఫీకి స్విచ్ ఐపోతారు. కొన్నాళ్ళకి ఉచితపధకం ఎత్తేసినా ఫర్వాలేనంత అలవాటు పడిపోయేలా కాఫీయే చూసుకుంటుంది. సీసామత్తు బారినుంచి తప్పించుకున్నవాడికి మతంమత్తు, సిద్ధాంతాలమత్తు అనే మరో రెండు మత్తులు ఎదురౌతాయి. ఈ రెండూ దాదాపు ఒకలాంటివే. ఒకదాంట్లో మనిషి దేవుణ్ణి ఇరికిస్తాడు, రెండో దాంట్లో మనిషిని మనిషే ఇరికిస్తాడు. అందువల్ల వాటి మధ్య బేధం అదేదో బ్రాండు ఇన్స్టెంట్ కాఫీకి, అసలుసిసలు ఫిల్టర్ కాఫీకి ఉన్నంత మాత్రమే. వాటి గురించి పదహారో కప్పులో.

ప్రస్తుతానికి ఆఫీస్ టైమయిపోయినందున, ఇంటికిపోయి అన్నం తినడం నుంచి అంట్లు తోమడం వరకూ (అతి ముఖ్యమైన కాఫీ ఫిల్టర్ తో సహా) వున్న ఆధునిక గృహస్థా’శ్రమ’ బాధ్యతలు స్వీకరించాల్సిన సమయం ఆసన్నమైనందున పదిహేనో కప్పు కాఫీ అడుక్కొచ్చేసింది. బై4నౌ _/\_ 🙂

స’శేషం’

ఒరులేయవి యొనరించిన

నరవర! అప్రియము తన మనంబున కగుఁదా

నొరులకు నది సేయకునికి

పరాయణము పరమ ధర్మపథములకెల్లన్ –

(ఇతరులు మనపట్ల ఏ పని చేస్తే మనకిష్టం వుండదో ఆ పని ఇతరులకు చేయకపోవడం ఉత్తమ ధర్మం). ఈ పద్యం మహాభారతంలోదని మనకి తెలియకపోయినా పరవాలేదు కానీ పద్యం అర్ధం తెలిసి ఆచరిస్తే (అందరున్నున్నూ) ఇపుడు ప్రపంచంలో అత్తాకోడళ్ళ నుంచీ అల్-కైదా వరకూ వున్న చెత్త సమస్యలుండేవే కావు. ఇంజినీరింగ్, టెక్నాలజీ, మానేజ్-మెంట్ విషయాల్లో ఎలాంటి ప్రాబ్లం వచ్చినా ముందు చేసేది రూట్-కాజ్ ఎనాలిసిస్. మానవజాతి సమస్యలకి రూట్-కాజ్ ఎనాలిసిస్ చేస్తే పై నీతి పాటించడం ఎంత ముఖ్యమో తెలుస్తుంది, బట్, ఊహూ! అరిగిపోయిన రికార్డులా నీతులు చెప్తూ కూచుంటే అది కాఫీత్వం అనిపించుకోదు. నీతిని ఎవరూ ఎందుకు పాటించడంలేదో కూడా ఆలోచించాలి. కాస్త కాఫీ తాగి ఆలోచించడం సరైన ఆలోచనలకి దారి తీస్తుంది. ఆ ఆలోచనల్లో ప్రజాస్వామిక పద్ధతి వుంటుంది. ఆ ప్రాసెస్ వల్ల నీతులు పాటించడం ఎంత కష్టమో బాగా అర్ధం అవుతుంది. ఫత్వాలు, పరువు హత్యల అవసరం లేకుండా కొంచెం మంచి పరిష్కారాలు దొరుకుతాయి. కాఫీత్వ సిద్ధాంతంలో ఏ పనైనా చెయ్యడం ఎంత కష్టమో తెలిసాకే దానికి సంబంధించిన నీతులు, ధర్మపన్నాలు తయారవ్వాలి. మనిషి మొయ్యగలిగిన దానికన్నా ఎక్కువ బరువు నెత్తిన పడేస్తే చతికిలబడతాడు కనక బరువు మోసే ట్రైనింగ్ ఇచ్చి మెంటల్ గా, ఫిజికల్ గా ప్రిపేర్ చేసి అప్పుడు బరువు నెత్తిన పెట్టాలి. ఇప్పటివరకూ సాంఘిక, నైతిక, రాజకీయ, ఆధ్యాత్మిక వ్యవహారాలన్నిట్లో మనం చేస్తున్నదంతా ఆశ లావు – పీక సన్నం వ్యవహారమే. పరిశీలించి చూస్తే కృష్ణుడి కాలం నుంచీ గాంధీ వరకూ మహాత్ములందరినీ హీరో వర్షిప్ చెయ్యడం ఎక్కువ వాళ్ళు చెప్పినవి అర్ధం చేసుకోవడం తక్కువ, ఆచరణలో పెట్టడం???. హ్మ్! the less we talk about it, the better. సరే, అది కాసేపు అలా వుంచి పై నీతిని కాంట్ ఎలా చెప్పాడో చూద్దాం. యధాశక్తిగా తనకి వీలైనంత క్లిష్టంగా తన కేటగరికల్ ఇంపరేటివ్ లో చెప్పాడు, ఇలా

“Act only according to that maxim whereby you can at the same time will that it should become a universal law without contradiction” – మహాక్లిష్టంగా ఉంది కదా. ఇలాంటిదాన్నే కవిత్వభాషలో నారికేళ పాకం అంటారు. అంటే కొబ్బరి నీళ్ళు. కొబ్బరినీళ్ళు తాగాలంటే కాఫీ తాగినంత సింపుల్ గా ఉండదు వ్యవహారం. నీళ్ళు ఎంత తియ్యగా, చల్లగా, హాయిగా ఉంటాయో దాని చుట్టూ వుండే పెంకు, పీచు అంత ఇబ్బంది పెడతాయి. ద్రాక్షాపాకం అని ఇంకో కాన్సెప్ట్ ఉంది. రచన అనేది ద్రాక్షపండు తిన్నంత సులభంగా అర్ధమైతే అది ద్రాక్షాపాకంట. ఐతే ద్రాక్షాపాకం అంటే Wine అనే అపార్ధం చేసుకునే అవకాశం, ఆ convenient-thinking అలవాటైన మహాత్ములు మస్తుగా ఉన్నందువల్ల కాఫీత్వభాషలో ఆ మాటని నిషేధించటం జరిగింది. దాని బదులు కాఫీ అనే రెండక్షరాలు వాడితే నారికేళపాకం కూడా ద్రాక్షాపాకం అంత సులభమైపోయి, ద్రాక్షాపాకపు (Wine) సైడ్-ఎఫెక్ట్స్ లేకుండా కాఫీలా హాయిగా, వెచ్చగా, ఉత్తేజపూరితంగా, ఉత్సాహభరితంగా మారిపోతుంది.

Now, కాంట్ మహాశయుడి ఫస్ట్ కేటగరికల్ ఇంపరేటివ్ ని కాఫీగా మార్చి సేవిస్తే –

బ్లాక్ కాఫీ ప్రియులకి ఇలా కాస్త నెగెటివ్ గా – “Do not impose on others what you do not wish for yourself” అనిన్నీ, సౌతిండియన్-ఫిల్టర్ కాఫీవేత్తలకి ఇలా పాజిటివ్ గా –  “Treat others how you wish to be treated” అనిన్నిన్నీ వినిపిస్తుంది.

చిన్నప్పుడు ఆంధ్రప్రభలో ఓ కార్టూన్ చదివాను. ఒకడు ‘ఉల్లిపాయలో సీ విటమిన్ వుందని కనిపెట్టానోయ్ పీ.హెచ్.డీ వచ్చింది,’ అంటే రెండో కారెక్టర్, ‘ఉల్లిపాయలో సీ విటమిన్ లేదని కనిపెట్టి నేను పీ.హెచ్.డీ కొట్టానోయ్,’ అని నవ్వుకుంటూ వుంటారు. కార్టూన్ నేపధ్యం అర్ధమయ్యేంత సీన్ అప్పుడు లేదు కానీ, పీ.హెచ్.డీ లు సంపాదించడమనేది ఏ కారణంచేతో హాస్యాస్పదం అయ్యింది అని మాత్రం తెల్సింది. తరవాత రోగాల విషయంలో డాక్టర్లు, కేసుల విషయంలో కోర్టులు, ప్రజా సమస్యల విషయంలో పార్టీలు ఒకదానికొకటి పొంతనలేని థియరీలు, తీర్పులు, విధానాలు (respectively) పాటిస్తుంటే అప్పుడర్ధమైంది. అన్ని రంగాల పరిస్థితి ఇంతేనని.

ఈ మధ్య బుర్ర కంటే శరీరం ప్రధానం అని భావించే ఫిలాసఫీ ఒకటి బయలుదేరింది.  చెన్నై ఎక్స్ప్రెస్ రిలీజ్ అయినప్పుడు ఒక రివ్యూలో ఇలా రాసారు – రోహిత్ షెట్టి సినిమాకి వెళ్ళేప్పుడు బుర్ర బీరువాలో లాక్ చేసి వెళ్లాలని. అలాగే ఈ ఫిలాసఫీ లోతుల్లోకి బుర్ర బుద్ధీ అవసరంలేనివారే వెళ్ళగలరు. ఆ ఫిలాసఫీకి మూలస్తంభమైన ఒక సూత్రం –

జీవితంలో వంట చెయ్యడమంత టైం వేస్ట్ పని మరొకటి లేదు. వంట మీద సమయం వెచ్చించడం అంటే అంత మేరకి క్రియేటివిటీ కోల్పోయినట్టు. ఆ సమయంలో ఎన్నో ఉపయోగకరమైన పనులు చెయ్యవచ్చు. ఇంట్లో కిచెనూ, దాంట్లో వుండే వివిధ పరికరాలూ,.. అసలదంతా చెత్త……….

ఇలా సాగుతుంది నూతన తత్వశాస్త్రం.

ఇలాంటి థియరీని ఎంతమంది నమ్ముతారో, బలపరుస్తారో తెలీదు  కానీ (వాళ్ళకో దణ్ణం) పైన చెప్పిన ఉల్లిపాయ-సీ విటమిన్ థియరీలాగే మనం కూడా ఒక థియరీ తయారుచెయ్యచ్చు అది  –

జంక్ ఫుడ్డు తిని తీసిన సినిమాల్లోని చెత్త శాతము ఆ ఫుడ్డులోని జంక్ కి అనులోమానుపాతము (direct proportion)లో నుండును.

బావుందా థియరీ? బావుంటే ఆ ఫీల్ కి ఒక కప్పు కాఫీ తోడైతే ఇంకా బావుంటుంది. ఒకవేళ బావుండకపోతే ఆ ఫీలుక్కూడా కప్పు కాఫీయే మందు.

So, enjoy the twelfth cup of Kafeetva _/\_   🙂

అందమే ఆనందం, ఆనందమే జీవిత మకరందం .. పాడుకున్నప్పుడు, విన్నప్పుడు, అందులో ఏఎన్నార్ ఎక్స్ప్రెషన్స్ కి మురిసినప్పుడు

చల్లగా రావేలా , మెలమెల్లగ రావేల, వినీలా మేఘమాలా ... పాటలో బ్లాక్ & వైట్లో అందంగా పడే వర్షం చూసినప్పుడు

మేరె సప్నోంకి రానీ కబ్ ఆయేగీ తూ .. చూస్తూ, వింటూ ఆ సీన్లోకి వెళ్ళిపోయి రాజేష్ ఖన్నాతో జీపులోనో, షర్మిలా టాగోర్ తో టాయ్ ట్రెయిన్ లోనో ప్రయాణించేస్తున్నప్పుడు …

ఖిల్తే హై గుల్ యహా … పాడుకుంటూ శశికపూర్ తో సమానంగా రాఖీ కళ్ళల్లోకి చూస్తూ ఒళ్ళు మర్చిపోయినప్పుడూ

నవరంగ్ ధియేటర్లో Where Eagles Dare చూస్తూ రిచర్డ్ బర్టన్, క్లింట్ ఈస్ట్-వుడ్ తో కల్సి నాజీ ట్రూప్స్ ని నాశనం చేసేస్తూ పీకలోతు థ్రిల్లులో ములిగిపోయినప్పుడు

Raiders of the Lost Ark లీలామహల్లో చూసాక ఇండియానా జోన్స్ టైపు కెరీర్లో సెటిలైపోవాలని డిసైడ్ చేసుకుంటున్నప్పుడు..

(ఇవేకాదు ఇంకా చాలా వున్నాయి) … ఇవన్ని సందర్భాల్లోనూ కాఫీ గుర్తొస్తుంది,

వెంటనే వేడి వేడి కాఫీ తెల్లగా మెరిసిపోయే కప్పులో తాగాలనిపిస్తుంది.

అలా అనిపిస్తేనే పై సన్నివేశాలన్నీ నిజంగా, గాఢంగా మళ్ళీ మళ్ళీ చూడాలనిపించేలా చూసినట్టు.

కాఫీప్రియులే అలా చూడగలరు. అలా చూడగలిగిన వ్యక్తినే కాఫీత్వవాది అందురు. అతనికి కాఫీత్వ ఫిలాసఫీ తెలియకపోవచ్చు కానీ త్వరలోనే అతనికంటూ ఒక ఫిలాసఫీ, ఒక వరల్డ్ వ్యూ ఏర్పడిపోయి జీవితం కూడా అర్ధమైపోయి హాయిగా వుండగలుగుతాడు. జీవితంలో ప్రతీక్షణాన్ని – ఆ క్షణం తనకి కావలసినట్టు లేకపోయినానూ – ఎంజాయ్ చెయ్యడం ఎలాగో తెలిసినవాడై వుంటాడు.

ఇప్పుడు మీరు పదకొండో కప్పు కాఫీ(త్వ) తాగుతున్నారు.

ఫిలసాఫీ చదవని పాపము

ఋణమాఫీ చెయ్యని నేరము

ఒకకాఫీ త్రాగని దోషము

అవి కాఫీత్వము చదివిన పోవును

Note : చివరలో తధ్యము సుమతీ! యాడ్ చేసికూడా పై పద్యమును చదవవచ్చును.