***

గురువుగారు, కష్టేఫలి శర్మగారి బ్లాగ్ పోస్టుల్లో ఒక దానిపై నేచేసిన కామెంటు పై ఆయన వ్యాఖ్యానిస్తూ, “మత్త కోకిలలు,మత్తేభాలని,శార్దూలాలని జనం మీద వదిలేస్తున్నారు, ప్రమాదమేమో!,” అన్నారు. అది చూడగానే ఈ పిట్టకధని బ్లాగ్జనుల మీదకి ఎలావదలాలో ఐడియా వచ్చింది. అవును మత్తకోకిలలు, మత్తేభాలు, శార్దూలాలు వూళ్ళలోకి ప్రవేశించి జనం మీద పడిపోతున్న మాట నిజమే. అడవులు తగ్గిపోయి కొన్ని, డెవలప్‌మెంటు పెరిగిపోయి కొన్ని ఎక్కడుండాలో, ఎలావుండాలో తెలీక జనావాసాల్లోకి వచ్చేస్తున్నాయి. అంతేకాదు –

సిటీల్లోకి వచ్చిన మత్తకోకిలలు మత్తుగా కూయాలంటే గున్నమామిడి కొమ్మలు, వాటి లాడ్జింగ్ & బోర్డింగ్ కోసం కాకిగూళ్ళు అవసరం. గొంతు శ్రుతి చేసుకోడానికి లేత మావిడి చిగుళ్ళు విరివిగా దొరకడం లేదు, చెట్టుచెట్టుకీ మధ్య దూరం  రెక్కలకి భారం కావడం వల్ల. పెరిగిపోయిన పొల్యూషన్ వల్ల బొంగురుపోయిన గొంతుతో కూసినా బదులు పలకాల్సిన చెలియ ఎక్కడో కిలోమీటర్ల దూరంలో మరో మామిడికొమ్మ మీద ఉండడంతో ఆ కూత అంత దూరం వినబడడం లేదు. దాంతో మత్తకోకిలలకి మరో మంచి చోటు వెతుక్కోవాల్సిన అవసరం పడింది.

ఎంత మత్తకోయిలయినా అదో చిన్న పిట్ట. హాయిగా బతికెయ్యడానికి చిన్న తోట, పార్కులాంటివి చాలు. ఏనుగులకి అలా కాదు. దట్టమైన అడవి కావాలి. గజస్నానాలకి గలగల పారే సెలయేళ్ళు కావాలి. పులికైతే కాకులు దూరని కారడవి కానీ, చీమలు దూరని చిట్టడివి కానీ ఏదున్నా కావాల్సింది వేటాడి, తిని, ఏ గుహలోనో దర్జాగా గర్జిస్తూ గడిపేస్తుంది.  అటు గజరాజుకీ, ఇటు మృగరాజుకి కూడా ఎక్కడా సరైన అడవి దొరకడంలేదు, మరో అడవికి వలస పోదామంటే దారికి అడ్డుగా రోడ్లు, వాహనాలు, జనాలు. అవి దాటాలని ప్రయత్నిస్తే ప్రాణాలైనా పోవచ్చు, మనుషులు పెట్టుకున్న జూపార్కుల్లో జీవితఖైదు పడినా పడచ్చు. దాంతో ఏం చెయ్యాలో దీర్ఘంగా, చార్మినార్ రేకుల రామయ్యలా ఆలోచించాలోలించాలోచించి …. చివరికి –

కవితాశాఖలపై తీరిగ్గా కూచుని కవికోకిలలతో గొంతు కలిపి, సీజన్‌తో పనిలేకుండా ఎప్పుడూ వసంతరాగం పాడడం మంచిదనిపించి మత్తకోకిలగా సెటిలైంది గండుకోయిల

గజేంద్రుడై మదగజగామినులతో ఘీంకరిస్తూ పద్యప్రవాహాల్లో మునిగితేలడం సుఖమా? వీరప్పన్ వారసులకి ఆటపట్టైన అడవికి, అప్పుల్లో మునిగిన రైతుల పొలాలకి మధ్య జీవనపోరాటం సుఖమా? అని తర్కించుకుని ఏనుగులు మత్తేభపద్యాలుగా మారిపోయాయి.

పేరుకి మృగరాజైనా ఒక మూగజీవిగా అభయారణ్యాల్లో వేటగాళ్ళ భయంతో, ఎప్పుడు ఏ చైనీస్ మందుల్లో భాగం అయ్యి సీసాల్లో, డబ్బాల్లో బందీ అవ్వాల్సివస్తుందో తెలీని అయోమయంలో బతకడం కంటే శార్దూల ఛందస్సుగా రాజుల, రారాజుల ఠీవిని చూపుతూ, రాచరికపు జిత్తులు, రణతంత్రపుటెత్తులలో మునిగి తేలుతూ; వీర, శృంగార, భయానక, రౌద్ర రసాలలో గర్జించడం మృగరాజుకి సముచితమని సొంచాయించి పులి శార్దూలపద్యంగా పరిణమించింది.

ఇక్కడ వీటిని వెంటాడి వేటాడే వేటగాళ్ళతో బాధలస్సల్లేవు, ప్రేమగా పెంచిపోషించే కవిపుంగవుల లాలనలు, పాఠకోత్తముల వహవ్వాలు మాత్రం కొల్లలు. ఆ విధంగా ఆ వనచరులు మత్తకోకిలలు, మత్తేభాలు, శార్దూలాలు అనేపేర్లున్న పద్యాలుగా మారిపోయి, “మమ్మల్ని జనాల మీదకి  వదిలినా ప్రమాదమేంలేదు అందరికీ ప్రమోదమే తప్ప,” అంటూ కూస్తున్నాయి, ఘీంకరిస్తున్నాయి, గర్జిస్తున్నాయి. బ్లాగ్వనాల్లో స్వేచ్చగా విహరిస్తున్నాయి.

ఏ సౌందర్యమాధుర్యాలు సంగ్రహించి పద్యాన్ని మత్తకోకిలగా మలచారో

ఏ మదగజగమన, గాంభీర్యాలు గమనించి పద్యపు నడకని మత్తేభమని పిలిచారో

ఎవరి ధైర్యశౌర్యపరాక్రమాల స్ఫూర్తితో పద్యాలను శార్దూల ఛందస్సులో నడిపించారో

ఆ జీవులన్నిటికీ ఆధారమైన అరణ్యాలకి అభయమిచ్చి తమకి ఆశ్రయం కల్పించేలా ప్రజల్లో, ప్రభుత్వాల్లో చైతన్యం తెమ్మని కవిపండితపాఠకవర్గాలని అర్ధిస్తున్నాయి.

అని నేననుకుంటున్నాను. ఇప్పుడో చిన్న బ్రేక్. నెక్స్ట్ పోస్ట్ వరకూ..

గురువుగారి కామెంట్ ఆధారంగా టపా అల్లడంలో అసలు మేటరు ఇంకా చెప్పనేలేదు. ఇంకా రాయాలంటే ఇంకాస్సేపు ఆఫీసులో కూర్చోవాలి. బాస్ కంటపడితే రోజూ ఇంతసేపు ఆఫీసులో ఉండొచ్చుగా అనేస్తాడేమో, లేదా తను కొన్నాళ్ళుగా పేరబెట్టిన వర్క్ షేర్ చేసుకోమంటాడెమో… ఎందుకొచ్చింది ? ఈ టపాకి ఒక సీక్వెల్ రాస్తా.

ఇవాల్టికి అంతే సంగతులు మరి.

బై4నౌ

🙏

మనుషులే నీళ్ళులేక అల్లాడుతుంటే దప్పిక తీరని దుప్పి అంటూ ఈ గోలేంట్రా అనిపిస్తోందా? బ్లాగ్స్ చదివే తీరిక, ఆసక్తి, ఓపిక ఉన్నవాళ్ళెవరికీ గారంటీగా అలా అనిపించదనే ధైర్యం. అందులోనూ ఈ పోస్టు టైటిల్ చూసి కూడా క్లిక్ చేసారంటే వన్యప్రాణుల్ని ఇష్టపడేవాళ్ళు, వాటిని సంరక్షించాలనుకునేవాళ్ళే అయ్యుంటారు. మూగజీవాలపై సానుభూతిని వారితో సహానుభూతిగా మార్చుకోవడానికే ఈ ONE MINUTE FOR WILDLIFE మొదలుపెట్టాను. So, dear reader! I am so happy for your visit. _/\_ 🙂 

నిన్నకాక మొన్న ఒక సంబార్ జింక దాహం తీర్చుకోడానికి ఒక ఊళ్లోకి వచ్చి అక్కడి చెరువులో నీళ్ళు తాగి క్షేమంగా తిరిగి వెళ్ళిన వైనం ఇక్కడ పంచుకున్నాను.(సంబార్ జింకకి గ్రామస్తుల ఆతిధ్యం ) అంతలోనే మన రాష్ట్రంలో అదే సంబార్ జాతి దుప్పి విషాదాంతం చూడాల్సివచ్చింది. పాపం, దప్పికతో ప్రాణాలకి తెగించి ఊళ్లోకి వచ్చిన ఈ దుప్పి అక్కడా నీళ్ళ చుక్క దొరక్క వెనుదిరిగింది. నాలుగడుగులు కూడా పడక ముందే కుప్పకూలి తలవాల్చింది.

మనుషులే నీళ్ళులేక అల్లాడుతుంటే దప్పిక తీరని దుప్పి అంటూ ఈ గోలేంట్రా అనిపించట్లేదు కదూ! ఎందుకంటే అడవుల్లో నీరు దొరికే పరిస్థితే వుంటే ప్రజల కోసం రైళ్ళలో, టాంకర్స్‌లో నీళ్ళు సరఫరా చెయ్యాల్సిన దుస్థితే వచ్చేది కాదు. చెట్లు, పశుపక్ష్యాదులు సుఖంగా ఉన్నాయంటే పర్యావరణం ఆరోగ్యవంతంగా ఉందనీ, కరువు కాటకాలు రావనే కదా అర్ధం.

Saving Wildlife is saving People. ఈ మాట నిజమైతే ఈ దుప్పి మృతి వెనక వున్నది నీళ్ళ కరువు కాదు. పర్యావరణం పట్ల మనిషి అజ్ఞానం, వ్యాపారులు/పరిశ్రమల నిర్లక్ష్యం, ప్రభుత్వాల చత్వారం ….

photo courtesy : ఆంధ్రజ్యోతి

ఆర్ యూ బయింగ్ డైమండ్స్?థింక్ అబౌట్ టైగర్స్ టూ!!

తెలుగువాళ్ళూ! ఉగాదిపచ్చడి RECIPE మార్చండి! అర్జెంట్!

సముద్రవసనే దేవీ! _/\_ నీరుకంటే బీరు తేలిగ్గా … 😦 ప్చ్!ప్చ్!ప్చ్!

-ఇల్లిల్లు తిరిగే తుమ్మెదా! ఒళ్ళు జాగరత!!

అడవిజింకని చూడగానే ఏమనిపిస్తుంది? కొందరికి అందం, అమాయకత్వం, సాధుత్వం కనిపిస్తాయి. కాస్త కవిహృదయమో సాహిత్యస్పర్శో ఉన్నవాళ్ళకైతే లేడికళ్ళ ప్రబంధనాయికలూ, భీతహరిణేక్షణలు, దుష్యంతుడి వద్దకి వెళ్తున్న శకుంతల చీరచెంగు పట్టుకుని కన్నీరు పెట్టిన జింకపిల్ల, సీతారాముల కధని మలుపు తిప్పిన బంగారులేడి గుర్తుకి రావచ్చు. కొందరికి మున్యాశ్రమాల ప్రశాంతతా, హరితవనాల్లో పరుగులు తీసే జీవచైతన్యం స్ఫురిస్తాయి. ఉడుకురక్తాలవాళ్ళకి శ్రీశ్రీగారి “పులి చంపిన లేడి నెత్తురు” కూడా గుర్తురావచ్చు. కొందరికి మాత్రం మరోరకం ఆలోచనలు పుడతాయి. వాళ్ళు కండలవీరులు కావచ్చు, క్రికెట్ నవాబులు కావచ్చు, చైనీస్‌లాగా కాదేదీ తినడానికనర్హం అనుకునే మెంటాలిటీ వున్నవాళ్ళు కావచ్చు సరైన తిండికి, అదనపు ఆదాయానికి మొహం వాచిన బీదలు కావచ్చు – అందరిదీ ఒకటే భావం. అదే జింకని చూడగానే పులికి కలిగే భావం. పులికి ఆకలి వల్ల కలిగే ఆ భావం వీళ్ళలో ఆకలికి బినామీ అయిన జిహ్వాచాపల్యం రూపంలో ప్రత్యక్షం అవుతుంది. వీళ్ళకి జింక అంటే నాలుక్కాళ్ళపై నడుస్తున్న బోల్డంత మాంసం, అంతే. క్రిందటి ఏడాది, ఖమ్మం దగ్గర అని గుర్తు, అడవుల్లోంచి దారి తప్పి గ్రామంలోకి వచ్చిన ఒక దుప్పి అలాంటి వ్యక్తుల కంట బడింది.  దాన్ని వెంటాడి వేటాడి చంపారు. వాళ్ళని తప్పించుకోడానికి ఒక ఏటి మధ్యకి పరుగుపెట్టినా దాన్ని చుట్టుముట్టి మట్టు పెట్టబోతున్న ఫోటో న్యూస్‌పేపర్లలో కూడా వచ్చింది. ప్చ్! మూగజీవాల్ని చంపకుండా బతికే మార్గాలు మనిషికింకా పట్టుబడలేదు. ఒకవేళ ఆ మార్గాలు అందుబాటులోకి వచ్చినా వెరైటీ రుచులకోసం అర్రులు చాచే నాలుకని అదుపు చేసే శక్తి మనిషికి లేదు. అయితే, అడవి వదిలి బయటకొచ్చిన అన్ని జంతువులకీ దురదృష్టపు ఎండమావులే ఎదురవ్వవు. దాహం తీర్చి దయతో ఇంటిదారి పట్టనిచ్చే మానవత్వపు ఒయాసిస్సులూ కనబడతాయి. దారి తప్పి వచ్చిన మృగాలని చంపేవాళ్ళు, దారి వెతుక్కుని మరీ వెళ్లి మూగజీవాల్ని చంపేవాళ్ళే కాక  ఈ ప్రపంచంలో ఒక అమాయక సాధుజీవి దప్పికతో నీరు వెతుక్కుంటూ జనావాసాల్లోకి వచ్చినప్పుడు దాన్నేం చెయ్యకుండా చూసి ఆనందించే సాధుహృదయులు, జంతుప్రేమికులు కూడా ఉంటారన్న నిజం (అదృష్టం?) ఈ ఫోటోలో ఉన్న సంబార్ (Sambar / కణుజు)కి అనుభవంలోకి వచ్చింది. చిక్‌మగళూర్ దగ్గర ఒక వూళ్ళో, మొన్న ఆదివారం నాడు.

Photo courtesy : DECCAN HERALD