“మత్తకోకిలలు,మత్తేభాలని,శార్దూలాలని జనం మీద వదిలేస్తున్నారు, ప్రమాదమేమో!,” (Warning : దీనికి సీక్వెల్‌కూడా కలదు😆)

గురువుగారు, కష్టేఫలి శర్మగారి బ్లాగ్ పోస్టుల్లో ఒక దానిపై నేచేసిన కామెంటు పై ఆయన వ్యాఖ్యానిస్తూ, “మత్త కోకిలలు,మత్తేభాలని,శార్దూలాలని జనం మీద వదిలేస్తున్నారు, ప్రమాదమేమో!,” అన్నారు. అది చూడగానే ఈ పిట్టకధని బ్లాగ్జనుల మీదకి ఎలావదలాలో ఐడియా వచ్చింది. అవును మత్తకోకిలలు, మత్తేభాలు, శార్దూలాలు వూళ్ళలోకి ప్రవేశించి జనం మీద పడిపోతున్న మాట నిజమే. అడవులు తగ్గిపోయి కొన్ని, డెవలప్‌మెంటు పెరిగిపోయి కొన్ని ఎక్కడుండాలో, ఎలావుండాలో తెలీక జనావాసాల్లోకి వచ్చేస్తున్నాయి. అంతేకాదు –

సిటీల్లోకి వచ్చిన మత్తకోకిలలు మత్తుగా కూయాలంటే గున్నమామిడి కొమ్మలు, వాటి లాడ్జింగ్ & బోర్డింగ్ కోసం కాకిగూళ్ళు అవసరం. గొంతు శ్రుతి చేసుకోడానికి లేత మావిడి చిగుళ్ళు విరివిగా దొరకడం లేదు, చెట్టుచెట్టుకీ మధ్య దూరం  రెక్కలకి భారం కావడం వల్ల. పెరిగిపోయిన పొల్యూషన్ వల్ల బొంగురుపోయిన గొంతుతో కూసినా బదులు పలకాల్సిన చెలియ ఎక్కడో కిలోమీటర్ల దూరంలో మరో మామిడికొమ్మ మీద ఉండడంతో ఆ కూత అంత దూరం వినబడడం లేదు. దాంతో మత్తకోకిలలకి మరో మంచి చోటు వెతుక్కోవాల్సిన అవసరం పడింది.

ఎంత మత్తకోయిలయినా అదో చిన్న పిట్ట. హాయిగా బతికెయ్యడానికి చిన్న తోట, పార్కులాంటివి చాలు. ఏనుగులకి అలా కాదు. దట్టమైన అడవి కావాలి. గజస్నానాలకి గలగల పారే సెలయేళ్ళు కావాలి. పులికైతే కాకులు దూరని కారడవి కానీ, చీమలు దూరని చిట్టడివి కానీ ఏదున్నా కావాల్సింది వేటాడి, తిని, ఏ గుహలోనో దర్జాగా గర్జిస్తూ గడిపేస్తుంది.  అటు గజరాజుకీ, ఇటు మృగరాజుకి కూడా ఎక్కడా సరైన అడవి దొరకడంలేదు, మరో అడవికి వలస పోదామంటే దారికి అడ్డుగా రోడ్లు, వాహనాలు, జనాలు. అవి దాటాలని ప్రయత్నిస్తే ప్రాణాలైనా పోవచ్చు, మనుషులు పెట్టుకున్న జూపార్కుల్లో జీవితఖైదు పడినా పడచ్చు. దాంతో ఏం చెయ్యాలో దీర్ఘంగా, చార్మినార్ రేకుల రామయ్యలా ఆలోచించాలోలించాలోచించి …. చివరికి –

కవితాశాఖలపై తీరిగ్గా కూచుని కవికోకిలలతో గొంతు కలిపి, సీజన్‌తో పనిలేకుండా ఎప్పుడూ వసంతరాగం పాడడం మంచిదనిపించి మత్తకోకిలగా సెటిలైంది గండుకోయిల

గజేంద్రుడై మదగజగామినులతో ఘీంకరిస్తూ పద్యప్రవాహాల్లో మునిగితేలడం సుఖమా? వీరప్పన్ వారసులకి ఆటపట్టైన అడవికి, అప్పుల్లో మునిగిన రైతుల పొలాలకి మధ్య జీవనపోరాటం సుఖమా? అని తర్కించుకుని ఏనుగులు మత్తేభపద్యాలుగా మారిపోయాయి.

పేరుకి మృగరాజైనా ఒక మూగజీవిగా అభయారణ్యాల్లో వేటగాళ్ళ భయంతో, ఎప్పుడు ఏ చైనీస్ మందుల్లో భాగం అయ్యి సీసాల్లో, డబ్బాల్లో బందీ అవ్వాల్సివస్తుందో తెలీని అయోమయంలో బతకడం కంటే శార్దూల ఛందస్సుగా రాజుల, రారాజుల ఠీవిని చూపుతూ, రాచరికపు జిత్తులు, రణతంత్రపుటెత్తులలో మునిగి తేలుతూ; వీర, శృంగార, భయానక, రౌద్ర రసాలలో గర్జించడం మృగరాజుకి సముచితమని సొంచాయించి పులి శార్దూలపద్యంగా పరిణమించింది.

ఇక్కడ వీటిని వెంటాడి వేటాడే వేటగాళ్ళతో బాధలస్సల్లేవు, ప్రేమగా పెంచిపోషించే కవిపుంగవుల లాలనలు, పాఠకోత్తముల వహవ్వాలు మాత్రం కొల్లలు. ఆ విధంగా ఆ వనచరులు మత్తకోకిలలు, మత్తేభాలు, శార్దూలాలు అనేపేర్లున్న పద్యాలుగా మారిపోయి, “మమ్మల్ని జనాల మీదకి  వదిలినా ప్రమాదమేంలేదు అందరికీ ప్రమోదమే తప్ప,” అంటూ కూస్తున్నాయి, ఘీంకరిస్తున్నాయి, గర్జిస్తున్నాయి. బ్లాగ్వనాల్లో స్వేచ్చగా విహరిస్తున్నాయి.

ఏ సౌందర్యమాధుర్యాలు సంగ్రహించి పద్యాన్ని మత్తకోకిలగా మలచారో

ఏ మదగజగమన, గాంభీర్యాలు గమనించి పద్యపు నడకని మత్తేభమని పిలిచారో

ఎవరి ధైర్యశౌర్యపరాక్రమాల స్ఫూర్తితో పద్యాలను శార్దూల ఛందస్సులో నడిపించారో

ఆ జీవులన్నిటికీ ఆధారమైన అరణ్యాలకి అభయమిచ్చి తమకి ఆశ్రయం కల్పించేలా ప్రజల్లో, ప్రభుత్వాల్లో చైతన్యం తెమ్మని కవిపండితపాఠకవర్గాలని అర్ధిస్తున్నాయి.

అని నేననుకుంటున్నాను. ఇప్పుడో చిన్న బ్రేక్. నెక్స్ట్ పోస్ట్ వరకూ..

గురువుగారి కామెంట్ ఆధారంగా టపా అల్లడంలో అసలు మేటరు ఇంకా చెప్పనేలేదు. ఇంకా రాయాలంటే ఇంకాస్సేపు ఆఫీసులో కూర్చోవాలి. బాస్ కంటపడితే రోజూ ఇంతసేపు ఆఫీసులో ఉండొచ్చుగా అనేస్తాడేమో, లేదా తను కొన్నాళ్ళుగా పేరబెట్టిన వర్క్ షేర్ చేసుకోమంటాడెమో… ఎందుకొచ్చింది ? ఈ టపాకి ఒక సీక్వెల్ రాస్తా.

ఇవాల్టికి అంతే సంగతులు మరి.

బై4నౌ

🙏